Het is een voorrecht.

Op het moment dat ik deze blog (op papier) schrijf, zit ik lekker op een bankje circa 10 meter van het Skredvatn. Het Skredvatn is een meer gelegen in Fyresdal een plaats in Zuid Noorwegen. Aan dit meer ligt het huttenpark Fossum, daar heeft Carien, mijn vrouw, een maand op gepast. Vrijdag keren we samen weer huiswaarts. Op deze plek heeft Carien verschillende malen een yoga-week georganiseerd.

Samen met Bella onze hond ben ik zaterdagavond aangekomen. De heenreis was speciaal: Stofstormen in Noord Duitsland, een flinke deining op de ferry van Hirtshals naar Langesund en een bijzonder weerzien met mijn vrouw.

Carien voelt zich thuis in Noorwegen. Ze is in d’r element en het lijkt wel of ze daar verbonden is met haar oerkracht.
Dat straalde ze helemaal uit, toen ik haar na 3 weken weer zag. Wat een voorrecht om dat mee te mogen maken. Daar heb ik de reis van 2 dagen heen (en ook weer terug) graag voor over.

Bella, onze hond, heeft het hier ook helemaal naar d’r zin. Ze heeft alle ruimte om lekker los te lopen en te banjeren door het water. Het huttenpark is nu namelijk gesloten.

Wat ook bijzonder en ook wel een voorrecht is: Om ‘smorgens uit bed met je blote voeten door het bevroren gras het ijskoude meer in te gaan, een paar slagen te zwemmen, rap eruit, je af te drogen en aan te kleden en dan de tinteling te voelen over heel je lichaam. En het overweldigende gevoel te hebben IK LEEF (wel met koude voeten).